Aan het eind van de 17e eeuw verkeerden Zweden en Nederland in een enge afhankelijkheidsrelatie ten opzichte van elkaar. Niet alleen onderhield de Republiek al eeuwenlang commerciële banden met tal van Zweedse kuststeden, ook politieke overwegingen noopten de Nederlandse regering tot een vriendschappelijke houding jegens Zweden in de periode waarin Europa verwikkeld was in een strijd om de Spaanse troonopvolging. Vanuit Nederlands standpunt bezien was het uiterst belangrijk dat Zweden in de controverse rondom de Spaanse erfenis de kant van de Republiek en haar bondgenoten koos en eventueel militaire steun kon verschaffen. Tegelijkertijd waren de Zweden van mening dat zij slechts met hulp van de Nederlandse marine het Balticum in oorlogstijd zouden kunnen verdedigen. Een belangrijke factor bij de ontwikkeling van de betrekkingen met Zweden was de Noordse Oorlog, en in de jaren 1700-1703 bestond er tussen Den Haag en Amsterdam volop onenigheid over de ten opzichte van de Noordse Oorlog te volgen koers. Terwijl de stad Amsterdam Rusland steunde, wenste het Binnenhof, zeker tot 1707, vrienden te blijven met Zweden. In deze studie behandelt Hans van Koningsbrugge de ontwikkelingen omtrent dit dilemma in de jaren 1697-1713, de periode tussen de Vrede van Rijswijk en de Vrede van Utrecht.
